Een muzikale ontmoeting met onvoorspelbare uitkomst

Jazzsaxofonist Ben van den Dungen gaat het muzikale avontuur aan met flamencogitarist Eric Vaarzon Morel. Vanwege corona is het optreden van dit duo al twee keer uitgesteld, maar op 21 oktober van dit jaar staan ze dan eindelijk samen op het podium van het Beauforthuis. ‘‘Het kan waanzinnig leuk worden, maar er kan ook sprake zijn van een moeizame exercitie, een worsteling.’’
door Machiel Coehorst

‘‘Ik heb nog nooit flamenco gespeeld’’, antwoordt Ben van den Dungen op de vraag wat hij verwacht van de samenwerking met Eric Vaarzon Morel. Aan samen repeteren zijn ze nog niet toegekomen. ‘‘Het enige wat we tot nog toe hebben gedaan is het uitzoeken van het repertoire.’’ Er is nog tijd genoeg natuurlijk, maar is dat toch niet wat opmerkelijk? ‘‘Nee hoor, Eric en ik kennen elkaar al jaren. We komen elkaar regelmatig tegen en weten heel goed hoe de ander speelt. Het belangrijkste is dat we elkaar op het podium niet in de weg zitten, elkaar een beetje aanvoelen en elkaar stimuleren. Hoe moeilijk kan het zijn?’’ En dus gaan de twee pas op de dag van het optreden, een paar uurtjes voordat ze het podium betreden, de nummers van de avond repeteren. ‘‘Het komt vast helemaal goed!’’

Net als Eric Vaarzon Morel is Ben van den Dungen een grote naam in de muziekwereld. Vanaf begin jaren 80 treedt de Haagse saxofonist met diverse bands op over de hele wereld. Meerdere keren is hij in de prijzen gevallen. Ook speelde hij samen met tal van bekende namen uit de jazz. Dat hij nu in de flamenco verzeild is geraakt, komt niet helemaal uit de lucht vallen. Van den Dungen speelde jaren

geleden al eens in een latin jazzgroep, genaamd Nueva Manteca. Met zijn kompaan, trompettist Jarmo Hoogendijk -met wie hij lange tijd de jazzpodia onveilig maakte met het Van den Dungen/Hoogendijk Quintetrichtte hij in 1984 de groep Brand New Orleans op, waarin moderne jazz en Afrikaanse percussie werden gecombineerd. Gaandeweg zijn carrière verdiepte Van den Dungen zich steeds meer in muziekgenres buiten de jazz, zoals Indiase en Afro-Cubaanse muziek en tango.

En nu richt hij zich dus op de Andalusische volksmuziek. De combinatie van saxofoon met flamenco is vrij ongebruikelijk, erkent Van den Dungen: ‘‘De taal van de flamenco ken ik niet. Wel ben ik bekend met de harmonieën van deze muziek. In tegenstelling tot de jazz staat de flamenco niet bol van de akkoorden. De typische gebruiken van flamenco ga ik zeker niet imiteren, dat doet Eric al. Bovendien is een saxofoon daar niet geschikt voor. Ik geef er mijn eigen draai aan.’’ Een overeenkomst tussen jazz en flamenco is er ook: ‘‘Er wordt bij beide stijlen veel geïmproviseerd.’’ En improviseren kunnen Vaarzon Morel en Van den Dungen als de beste. In de tijd dat Van den Dungen nog veel luisterde naar ( jazz) rock, kwam hij in aanraking met het beroemde album van de gitaarvirtuozen Paco De Lucia, John McLaughlin en Al Di Meola. Een ervaring die de liefde voor flamencomuziek aanwakkerde. De flarden flamenco die hij opving in de wandelgangen van het conservatorium in Den Haag waar Van den Dungen lesgaf, en gesprekjes bij het koffiezetapparaat met muzikanten uit de flamencowereld, deden de rest. ‘‘Ik moet wel echt een klik hebben met een bepaalde soort muziek om het te kunnen spelen. Met een Tibetaanse boventoonzanger zou het bijvoorbeeld niks worden.’’

Waar de samenwerking met Eric Vaarzon Morel toe leidt, vindt Van den Dungen moeilijk in te schatten. ‘‘Het publiek zal getuige zijn van een ontmoeting op het podium. Het kan waanzinnig leuk worden, maar er kan ook sprake zijn van een moeizame exercitie, een worsteling. Of het voor herhaling vatbaar is, of dat het een once in a lifetime experience wordt? We zullen het zien. De voortekenen zijn veelbelovend: spelen kunnen we allebei, we staan open voor elkaar en zijn genegen om naar elkaar te luisteren. Er staat ons dus niks in de weg om er een mooie show van te maken!’’